Сэтгэл хангалуун байсан сая живаа хормууд бол миний аз
жаргал. Гэргийнхээ хийсэн сайхан хоолыг амтлах агшин, хонгор үрсийнхээ
инээмсэглэлийг мэдрэх эгшин, халуун бүлээрээ буу халан суух мөчүүд. Хэсэгхэн
хугацаанд ийм гоё мэдрэмжээ алдсан үе бий. Амьдралд минь тохиосон тэр зурвас
тохиолыг санагдах бүрт бүтэн орших, бие даасан байхын үнэ цэнэ улам бүр
тодордог юм.
Харвалтаас болсон хэрэг л дээ. Тал бие мэдээгүй хагас жил
шахам амьдарлаа. Өөртөө итгэлтэй, өөдрөг мөрөөдөлтэй, ажилтай арчаатай залуу
гэнэт хүний гарт ороход зорьж тэмүүлж байсан бүхэн зүүд шиг л санагддаг. Хүнд
муугаа харуулахгүй гэсэн дэмий бодлоор өөрийгөө хуурч нуугдаж, ичиж, туслах
гэсэн хүмүүсээс зугтсаар сүүлдээ тэвчээр алдрав. Сайн эмчилгээний ачаар өдрөөс
өдөрт дээрдэж байсан надад хоолоо өөрөө идэж чадахгүй ганцхан л асуудал үлдлээ.
Гэрийнхэн маань ч яахав цаг зав нь л болж байвал халбагдаад холлоод өгөх юм.
Харин хэн нэгнээр хоолоо халбагдуулж иднэ гэдэг чинь л ёстой хоолойгоор давхад
хэцүү “хоол” байх юм. Өөрөө хоолоо идэх гэхлээр энэ муу гар ч болохгүй байгаа
юм шиг эсвэл энэ аяга таваг нь ч болохгүй байгаа юм шиг...
... Харин хүү маань үүнийг сайн ойлгосон бололтой нэг
өдөр жигтэйхэн хөөр болсоор орж ирдэг юм байна. Надад зориулж бэлэг авчээ.
Задлангуут миний зовхи унжиж, ингэж ч амьдрах гэж дээ хэмээн гутран бодсон ч
хүүгээ хараад хүчээр инээмсэглэв. Гэхдээ миний уйтгарт өдрүүд удаан
үргэлжлээгүй ээ. Аавдаа аз жаргал авчирсан хүүгийн минь бэлэг бол жигтэйхэн бүдүүн
бариултай аяга тавагны иж бүрдэл байсан юм. Ширээн дээрээс халтирахааргүй
хийгдсэн, өөрт эвтэйхнээр нугалж болдог халбага сэрээ, хоолоо асгахаас
хамгаалсан таваг гээд надад хэрэгтэй бүгд байв. Хамгийн гайхамшигтай нь өөрөө
холоо идэх бүр мэдээгүй болсон гарын минь үе, булчингууд хөдөлгөөнтэй болж
байв.
Сарын дараа би хайруудынхаа хийж өгсөн амттай шөлийг дуу
аялан “зооглож” байсан юм даа. Аз жаргал бол бэлэг юм. Амт нь яг хайр шиг,
хэлбэр нь харин таваг шиг.
No comments:
Post a Comment